ประตูมีไว้เพื่อ ปิด - เปิด
ประตูมีไว้เพื่อ เข้า - ออก
บานประตูจึงไม่ต่างอะไรกับจิตใจของเรา
เวลาเราทุกข์ใจ นั่นเป็นเพราะใจเราเปิดรับความทุกข์
แล้วไม่ยอมเปิดใจรับความสุขที่จะผ่านเข้ามา
ประตูจึงทำหน้าที่เปิดรับสิ่งดีและไม่ดี
จิตใจของเราก็ทำหน้าที่เปิดรับความสุขและทุกข์
บางคนใช้ชีวิตแบบประตูที่ปิดตาย
ไม่ยอมปลดปล่อยตัวเองออกจากความทุกข์
ได้แต่ปิดตายและขังความทุกข์ของตัวเองไว้
ไม่ใยดีกับความสุขที่ตัวเองมีสิทธิ์ที่จะได้รับ
บางคนพอเปิดประตูไม่ได้ก็พาลกับตัวเองและผู้อื่น
เอาแต่โกรธผู้อื่น ไม่เคยย้อยมองส่องตน
การมัวแต่เพ่งโทษของคนอื่น
จึงรังแต่จะทำให้เรากักขังตัวเราไว้กับความทุกข์
สิ่งที่เราควรทำคือการศึกษาความผิดพลาดของผู้อื่น
ให้นำข้อผิดพลาดนั้นมาเป็นบทเรียนสอนตน
ไม่ประพฤติไปตามนิสัยแย่ ๆ เหล่านั้น
ให้รู้ไว้ว่า......บางครั้งที่เราเปิดประตูไม่ได้
ไม่ใช่เพราะประตูปิดตาย
อ่านดูด้วยว่าประตูบานนั้นเปิดประตูยังไง
ดึง, ผลัก, หรือเลื่อน
มีแต่ใจที่ปิดตายเท่านั้น.......
ที่ไม่สามารถให้อภัยใครได้แม้แต่กับตัวเอง
หลายคนใช้ชีวิตแบบดึง ทั้ง ๆ ที่ประตูบอกให้เลื่อน
ฝืนดึงจนบางทีประตูพัง....
ประตูที่แท้จริงคือประตูที่ไร้ประตู
ชีวิตที่แท้จริงคือชีวิตที่เข้าใจชีวิต
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น